Voor mijn zesde boek had ik de lat torenhoog gelegd. Het gevolg was een enorme blokkade. Het verhaal had ik dan wel in grote lijnen uitgedacht, maar er kwam geen woord op papier zonder er eindeloos over te twijfelen. Ik schrapte alles wat ik had geschreven. Het leek erop dat boek zes er nooit zou komen.

Zo kon het niet verder. Ik keek eens kritisch naar mijn schrijfpatroon. Dat kwam erop neer dat alle ‘magic’ op één dag in de week moest gebeuren. Daardoor werd mijn schrijfdag een dag vol torenhoge verwachtingen. Starend naar mijn lege scherm kreeg ik een enorme aandrang tot schrijfontwijkend gedrag in de vorm van stofzuigen, wasjes draaien, online shoppen en andere zaken die ik beter niet, of op andere dagen, zou kunnen doen. 

Denk aan een dik boek van ruim driehonderd pagina’s. Dat is veel. Dat is groot. Op zich niet gek dat ik daarvan in paniek raakte. 

Ineens wist ik het. Ik moest het schrijfwerk terugbrengen naar kleine stukjes. Behapbaar maken en zo het plezier in schrijven terugvinden. 

Dat werkt. Voortaan schrijf ik elke dag, zeven dagen per week, vijfhonderd woorden. Meestal ben ik binnen een uur klaar. Ik schrijf uit de losse pols en mag van mezelf nog niet kritisch zijn op het resultaat. Dat komt later. Bij elkaar opgeteld kom ik op een mooi weektotaal. Bijkomend voordeel is dat ik door het dagelijks schrijven helemaal in het verhaal zit. 

Deze aanpak levert in april of mei 2020 een eerste versie op. Die versie is verre van perfect, maar beter dan dat vreselijke, lege scherm. Daarna ga ik dat dagelijkse uurtje inzetten om te herschrijven of om na te denken over het verhaal. Ik ga ervan uit dat boek zes eind 2020 af is. 

Het fijne van deze methode is dat je hem overal op kunt toepassen. Leg de lat niet te hoog, maar maak het behapbaar, of het nu over een uur of over vijf minuten gaat. Er is wat discipline voor nodig, maar als je even je telefoon weglegt of de tv uitzet heb je al tijd gewonnen om iets te doen wat je energie en een beter gevoel geeft. 

Voor mij werkt het, misschien voor jou ook.