Je kent ze vast wel: rondfladderende, grijze duiven die op de perrons van elk station hier en daar wat graantjes proberen mee te pikken. Nou, deze ‘grijze, oude duif’ heeft haar lesje geleerd…

Ik ben vroeg, dus het is nog rustig op het perron waarvandaan de intercity naar Utrecht zal vertrekken. Na een tijdje komt een groepje mannen van zo begin veertig luid pratend en lachend aangelopen en blijven een paar meter bij van mij vandaan staan. Ze hebben veel lol en zijn zo te horen gezamenlijk op weg naar en of ander evenement in Zwolle.

Na een tijdje houdt een van hen zijn mobiele telefoon demonstratief omhoog en verklaart lacherig dat hij als een ware mentalist van ieder van hen de favoriete speelfilm kan benoemen, slechts door middel van een simpele rekensom. Hij sommeert hen een getal in gedachten te nemen onder de tien en dit stilzwijgend te vermenigvuldigen met twee, daarna te delen, nogmaals te vermenigvuldigen en het dan weer te verminderen met vijf. Vrij omslachtig allemaal, maar uiteindelijk zou er dan een tweecijferig getal over moeten blijven. Dit klopt, want natuurlijk doe ik stilletjes mee…

Hij wijst zwijgend naar de man die het dichtst bij mij in de buurt staat en die roept onmiddellijk “12”. De wannabee-mentalist checkt zijn mobiele telefoon en scrolt: “Pirates of the Carribean,” roept hij triomfantelijk en de 12-man beaamt het verbaasd en lacherig.

Vraag me niet waarom en het is écht niets voor mij, maar ik roep spontaan “10!” Alle vijf de heren kijken verstoord mijn kant op. “Die grijze ouwe duif heeft mee staan luisteren,” hoor ik een van de mannen net iets te hard fluisteren tegen mijn buurman.

De ‘mentalist’ neemt me kort en kritisch op maar besluit er toch gehoor aan te geven; hij scrolt op zijn telefoon en blijft wat langer naar het schermpje kijken dan de vorige keer. Dan begint hij een beetje onzeker te lachen. “Volgens mij wilt u dit niet weten,’ zegt hij en kijkt de andere mannen schalks aan.

Wat er ook gaat komen, zo erg kan het toch niet zijn? Ik verwacht dat hij Harry Potter zal roepen of, nou ja, misschien de The Sound of Music?

Met opgetrokken wenkbrauwen blijft hij naar zijn mobiel kijken en mijn ongemakkelijke gevoel groeit met de milliseconde. Hij doet een stap naar voren en met toch wel wat verbazing in zijn stem roept hij overdreven hard: Anal Afrikan Gay Sex – volume 3. Ja, lees het nog maar eens; ik was ook zo dom om te vragen of hij het wilde herhalen. Iets wat hij overigens – galmend over het perron – graag deed.

Eeuwig dankbaar ben ik de machinist die net op dat moment zijn trein het station liet binnen denderen en daarmee het klaterende lachsalvo van de vijf mannen overstemde én mij de gelegenheid gaf snel te verdwijnen richting een stiltecoupé.

Deze grijze, oude duif zal never nooit meer lollige graantjes proberen mee te pikken op welk perron dan ook!